Waar we in het begin met goede moed aan begonnen, is nu een megalast aan het worden...
Geen vrolijke buren meer in de straat, maar afgepeigerde mensen met vuile kleren en modderbotten en een lang gezicht...
Elke morgen en elke avond waden we (met een 15 kg zware peuter op de arm) door diepe modderplassen of op een fijn (ondertussen ook al modderig) richeltje naar onze auto die we een halve km verder moeten parkeren.
Vanmorgen stapte Mich in een boobytrap (op slechts 5 meter van de auto, hoe gemeen kunnen ze zijn!), waardoor de modderspetters tot boven z'n regenlaars spatten.
Genoeg! Ik hoop maar dat er vanavond een dikke laag beton op de straat ligt! *schoolmeestersgewijs vingertje in de lucht*
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten